La Bocolla, de poort voor Santiago

Vanmorgen om half negen vertrokken vanuit de Albergua in Pedrouzo. Maria, Eva, Dani en Maria-Jose vroegen mij om met hen mee te lopen tot La Bocolla. Daar heb ik geen spijt van gehad....Voertaal: meestal Spaans (waarbij ik dan probeer de rode draad te volgen, net als in het Fries als ik bij Pytsje en Catrinus ben) en af en toe wat Engels, maar het was wederom een prachtige ervaring.
Wat was ik verbaasd toen iedereen een gat in de lucht sprong omdat het "regende" . Nou ja, het miezerde, voor het eerst sinds ik onderweg ben, en wij moesten dus de capes aan. ( Annette, ik ben je nog dankbaar voor de tip om die bij Xenos te kopen, 3 voor 1.00 of zo iets) prima, en voor zo´n korte tijd, want na een uurtje was het al weer droog gelukkig, en regen kan je dit dus niet noemen.
Wij liepen evengoed een mooie route, nog redelijk van de weg af, die je intussen wel kunt horen af en toe, logisch want Santiago komt steeds dichterbij. Wij hebben heel wat af gelachen, en gezongen natuurlijk, en deze keer heb ik ook veel geluisterd want Maria-Jose zong (terwijl wij liepen) prachtige Galicische liederen, eigenlijk verhalen die Eba dan weer voor mij vertaalde in het Engels. Heel bijzondere mensen weer, uit Allicante, een moeder met haar zoon Dani, een vriendin, en een jonge vrouw, Maria uit Santiago de Compostela die nu wel eens zelf wilde meemaken wat al die pelgrimgangers ervaren als zij langs hun huis lopen. Zij nam daar een week de tijd voor. Maria gaf mij nog een paar adressen in Santiago van speciale winkeltjes en een bijzonder café waar je muziek kunt maken met elkaar en of horen. Ga ik natuurlijk even naar toe.Enfin, de groep nam afscheid van mij met een prachtig lied, en verdorie, ik werd er helemaal emotioneel van.....daarna dikke kussen en nu zit ik dus ( zoals ik mij had voorgenomen) in een hotel in LaBacolla, vlak bij het vliegveld waar ik maandag vandaan vlieg. Ik hoor niets hoor hier binnen. Wat een mooi bed en wat een luxe, een eigen badkamer, toilet en handdoeken.....heerlijk!!! nadat ik mij had geinstalleerd en gedoucht ben ik gaan eten hier beneden in het restaurant..En jawel hoor, bingo, contact met een alleraardigste Brazilliaanse man die hier voor zaken (daar houd ik het maar op) is. Wij raakten in gesprek en uiteindelijk zat hij aan mijn tafel en hadden wij het over het leven, de kinderen en werk. Toen ik mijn rekening wilde betalen aan de bar bleek die al door hem, Manuel te zijn betaald.....grrr en wat zit daar aan vastr???? een whiskey in de bar vanavond. Ha ha ha, nou, ik heb meteen nee gezegd, geen whiskey. Ik heb nog een halve fles wijn in bewaring gegeven bij de bar, genoeg als apperitivo vind ik... Hee, de zon schijnt weer, het is nu 16.00 uur, en het gaat prima...lieve groet. Het volgende verslag komt zeer waarschijnlijk vanuit Santiago de Compostela. Wat leuk moeder de Wit dat u mijn verslagen mee leest. Ik weet dat wij niet alleen zijn, en dat heb ik op deze tocht maar al te zeer ervaren...Va Con Dios....Fijn dat het u wat beter gaat. Neem de tijd, het kost ook best tijd om weer te herstellen, maar denk positief! Ik ga ook voor u een kaarsje aansteken in de Cathedrale van Santiago de Compostela.. En Theo, ja, je kent mij toch aardig, want inderdaad, ik wist echt niet dat ik tot deze tocht in staat was, gezien alles wat ik meemaak, en dat is niet niks, en alle beslissingen die je onderweg moet nemen ben ik bijzonder trots op mijzelf.... Ik die altijd erg van de controle ben over de dingen en de zaken van het leven. nou, die heb ik hier in Spanje wel los moeten laten...Maar het is ook goed om te ontdekken dat het soms goed is als je een paar zekerheden weet te regelen, zoals onderdak op bepaalde momenten van de route...Je raakt dan niet gestressed. Manana a Santiago de Compostela.....vandaag voor de poorten......